De studie ging prima, tot het afstuderen…
Oké, een beetje spanning voelde je wel, maar eigenlijk had je wel zin het in afstuderen. Interessant onderwerp kiezen. Geen vakken meer. Planning gemaakt.
Tja en dan…
Die mooie planning is al achterhaald, voordat je de eerste letter op papier hebt. Je weet niet goed waar te beginnen en hoe.
Hallo doelloos gescrol. Hallo Netflix.
Tegelijk klinkt altijd dat kritische stemmetje: eigenlijk moet ik aan m’n scriptie.
En dus parkeer je jezelf weer achter die laptop. Staren naar een knipperende cursor. Nog maar eens wat strepen en verbeteren. Maar echte vooruitgang? Nope.
Het resultaat? Nog meer uitstel, stress en licht oplopende paniek.
Wat jij wil is iemand die jou door je scriptie sleurt
Je wilt niks liever dan dat stuk inleveren, maar mist een motiverende stok achter de deur. Dat is iets waar je afstudeerbegeleider gewoon geen tijd voor heeft. Als je je begeleider überhaupt durft te zeggen dat je zo’n zetje nodig hebt.
Hoe zou het zijn als je steeds een stap vooruit zet, elke dag weer resultaat ziet? Wat als je plezier (en overzicht) krijgt in het uitvoeren van je literatuuronderzoek, met een glimlach je analyses uitvoert en de resultaten beschrijft?
Dat jij die afstudeerberg beklimt zonder gedoe. In het vertrouwen dat het goed komt.
Dat kan dus gewoon he?
